Zerrin Işık Tüfekçinin kaleminden…

Tunalı Hilmi – Kennedy Caddesi’nin köşesinde sıradan bir tabelaydı…
Şehrin içinde yüzlercesinden biri. Gözümüzün önünde ama aslında hiç fark etmediğimiz, yanından geçip gittiğimiz bir detaydı.
bodrumgezgini
Sonra bir gün biri tırmandı, bir fotoğraf paylaştı.
Ve bir anda o sıradan tabela, insanların yüzünü gülümseten küçük bir durak oldu.

Şimdi her gün önünde sıra var.
Kimisi tırmanıyor, kimisi sadece gülümseyip poz veriyor…
Belediye bile insanların düşmemesi için onun önüne güvenli bir direk daha yaptı.
Tırmanamayanlar sallanıyor, eğleniyor, anı biriktiriyor.
Ben de dayanamadım… Üç gün önce o kalabalık yokken sabah saatlerinde yürürken bir kare aldım.

Bazen bir tabelanın bile şehre nefes aldırdığını fark ediyorsun.
Hiç önemsemediğimiz bir şey, bir anda insanların buluştuğu, güldüğü, hafiflediği bir yere dönüşüyor.

Altına bin tane sosyolojik, psikolojik açıklama yapılabilir ama…
Benim hissettiğim çok sade:
Bu gençler eğlenmek istiyor. Gülmek, anı yaşamak, masumca bir şeylere tutunmak istiyor.

Ve belki de bir şehrin en güzel hikâyeleri böyle başlıyor;
Kimsenin önemsemediği bir tabelaya tutunarak…